وقتی پای بناهای مرموز به میان می‌آید حتما نامی از استون‌هنج هم برده می‌شود. استون‌هنج [Stonehenge] بین ۲۰۰۰ تا ۵۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح ساخته شده است و هم‌اکنون به عنوان یکی از نمادهای فرهنگی انگلستان به شمار می‌رود. این بنای شگفت‌انگیز که از سنگ‌های غول‌پیکر بسیاری تشکیل شده است، رازهای پنهان زیادی را پشت پرده خود دارد. پس در ادامه با دارالترجمه انگلیسی کتیبه همراه باشید تا با این بنای رازآلود بیشترآشنا شوید.
استون‌هنج یکی از بناهای بزرگ سنگی و مرموز انگلستان به حساب می‌آید. این اثر به جای مانده از دوران نوسنگی، شامل حلقه‌ای از سنگ‌افراشت‌های سارسینی برش خورده می‌شود که به صورت یک دایره متحدالمرکز در کنار یکدیگر قرار گرفتهاند. این جاذبه تاریخی و محیط اطرافش که بر اساس تحقیقات به وجود آمده محل دفن عده‌ای از مردم در زمان دوران برنز به حساب می‌آید، تا سال ۱۹۱۸ در مالکیت خصوصی یک مرد محلی قرار داشت که آن را در یک حراجی خریداری نموده بود. در این سال دولت انگلستان آن را خریداری نمود و وظیفه نگهداری از این دستاورد شگفت‌انگیز باستانی را خود بر عهده گرفت. استون‌هنج از سال ۱۹۸۶ به فهرست میراث جهانی یونسکو اضافه شده است.
بنای استون‌هنج در دشت ویلت‌شایر در نزدیکی چهار تا پنج گودال قرار دارد که عمر سه تا از آنها به ۷۰۰۰ تا ۸۵۰۰ سال قبل از میلاد می‌رسد. این دشت که در جنوب انگلستان قرار گرفته است. به دلیل داشتن پوششی متفاوت نسبت به سایر نقاط دیگر انگلستان، دارای منظره غیرمنتظره و جالبی است.
در ساخت بنا از سنگ‌های بسیار بزرگ که ارتفاع هر کدام ۶ متر و وزن هریک به حدود ۵۰ تن می‌رسد، استفاده شده است. مورخان بر این باورند که این دایره‌های سنگی حرکات خورشید، ماه و ستارگان را که در گذشته طی مراسم مذهبی مورد پرستش قرار می‌گرفتند، را به نمایش می‌گذارند. هنوز هم حقایق بسیاری درباره استون‌هنج نامعلوم باقی مانده است و افسانه‌های گوناگونی حول آن وجود دارند.
بر طبق محاسبات مورخان چنانچه یک هزار نفر به مدت ۳ هفته کار میکردند، تنها میتوانستند یک قطعه سنگ را به استون‌هنج حمل نمایند. بر همین اساس با استفاده از چنین نیروی کار عظیمی، ساخت قسمت مرکزی بنا بیش از ۱۰ سال به طول می‌انجامید.
در داخل این بنای سنگی بزرگ ۶۴ چاله وجود دارد که در حفاریهای به وجود آمده ۵۶ مومیایی،۱۵۰ مرده و مقداری آثار قدیمی و باستانی که همراه مردگان دفن شده بود، کشف شده است. همچنین می‌توان بر اساس تحقیقات به عمل آمده این بنا را به عنوان بزرگترین قبرستان انگلستان دانست.
دراستون‌هنج سنگی به نام سنگ هیل وجود دارد که ۶ متر ارتفاع و ۳۵ تن وزن دارد. در ۲۲ ژوئن (طولانی‌ترین روز سال) پس از طلوع خورشید، سایه سنگ‌هیل به قدری بلند است که از مرکز بنا نیز فراتر می‌رود. همین امر ثابت می‌کند که استون‌هنج بر اساس دستورات نجومی و اهداف مذهبی ساخته شده است. اما در سال ۱۹۶۰ جرالد هاوکینگ منجم آمریکایی نظریه‌ای را بیان کرد مبنی بر اینکه استون‌هنج، در گذشته به عنوان یک رصدخانه و تقویم پیچیده مورد استفاده قرار می‌گرفته است.
قصه گویان در گذشته مارلین جادوگر را عامل به وجود آمدن استون‌هنج می‌دانستند. آنها بر این باور بودند که او این سنگها را در زمان پادشاهی شاه آرتور (قرن پنجم میلادی) از ایرلند به استون (محل فعلی) آن آورده است. اما به تازگی محققین به این نتیجه رسیده‌اند که قدمت استون‌هنج حتی از اهرام‌‌مصر نیز بیشتر است. بر طبق شواهد موجود این بنا در طی چند مرحله ساخته شده است که در ادامه به این مراحل خواهیم پرداخت.
مرحله اول
اولین مرحله شامل ساخت یک دایره بزرگ خاکی بوده است.
مرحله دوم
در مرحله دوم، دو حلقه متحد المرکز از سنگها در مرکز بنای اصلی ساخته شدند. در کل در ساخت این بنا از دو سری سنگ استفاده شده است. سنگ‌های بزرگتر که سارسین نام داشتند دارند و سنگ‌های کوچکتر که به سنگ‌های آبی شناخته می‌شوند. به نظر می‌رسد گروهی از کارگران این سنگها را از معادن کوههای پرسلی که تا استون‌هنج ۲۱۷ کیلومتر فاصله دارد، به وسیله قایق حمل کرده‌اند.
داخل حلقه دایره‌ای شکل، پنج سنگ ایستاده به نام تریلیتون در گذشته قرار داشته است که بر روی دو تا از آنها یک سنگ افقی قرار می‌گرفت. اما امروزه فقط ۳ تریلیتون از آنها به جای مانده است. مرکز دایره که از سنگ‌های قائم تشکیل شده است، سنگ‌های دیگری تحت نام‌های سنگ مذبح، سنگ کشتار، دو سنگ ایستگاهی و سنگ کج را نیز در بر می‌گیرد.
همچنین دور تا دور بنای استون‌هنج دارای خندقی است که برای ورود به بنا تنها دو راه وجود دارد. ورودی اصلی در بخش شمال شرقی بنا قرار گرفته است و ورودی کوچکتر دیگری نیز در سمت جنوب قرار دارد.
قابل ذکر است که استون هنجی که امروزه شاهد آن هستیم، در واقع سنگ‌های اصلی آن در نسل‌های گذشته از محوطه خارج شده یا سقوط کرده‌اند‌اغندای. اما در طی سال‌های گذشته بازسازی‌های زیادی روی آن صورت گرفته است که آخرین بازسازی مربوط به سال‌های ۱۹۰۱ تا ۱۹۶۴ می‌شود. اما با تمام این موارد، این محوطه تاریخی از معروف‌ترین آثار باستانی انگلستان به حساب می‌آید که سالانه بیش از ۸۰۰۰۰۰ گردشگر را به سمت خود جلب می‌کند.